Dit is mijn verhaal over hoe inspiratie kan leiden tot creatie – en transpiratie. En wie weet leidt het tot nieuwe inspiratie, voor jou, want zo kan dat gaan.

Het begint allemaal bij een brandend verlangen voor een groot (150 bij 100 cm) schilderij, hier bij mij aan een grote witte muur, gevolgd door een vriendelijk verzoek aan een bevriende kunstenares om dat te maken. Dus wij samen naar de Affordable Art Fair in Amsterdam voor inspiratie, maar mogelijk was wat daar hing een beetje too affordable, want het leverde niets op. Ook verder niet, want de kunstenares verhuisde naar het buitenland. Het leek het einde van de droom tot ik met de nodige tegenzin naar een film keek, Cosmopolis, van David Cronenberg.

En toen gebeurde het: de aftiteling
Het kostte me vier sessies om Cosmopolis uit te zien, uit respect voor de maker, maar uiteindelijk lukte het. En toen gebeurde het: de aftiteling. Het is het deel van een film waar de meeste mensen uitloggen, maar bij mij kwamen de titels hard binnen. Meer bepaald de beelden die er onder te zien waren. Het was mijn eerste kennismaking met het werk van Mark Rothko, een van de grootste en duurste schilders ter wereld, bleek later. De kleuren, de overgangen tussen de vlakken, tja, wat kun je er over zeggen? Je moet het zien. Ik heb het gezien in het echt, jaren later in Den Haag, schilderijen van soms zes meter hoog – onderaan dit blog kun je er een goede indruk krijgen van de aftiteling, zonder de film te hoeven zien;)

Mark Rothko in de Action
Rothko was voor mij de directe aanleiding zelf te gaan schilderen. Nooit eerder een kwast vastgehouden met een andere intentie dan een muur te witten, maar de volgende ochtend na het zien van de aftiteling ploegde ik door de sneeuw naar de Action, voor goedkope verfspullen – mocht het mislukken, is er geen man overboord. Na wat gefröbel had ik een nep-Rothko in handen. Dat schoot niet op en ik besloot dan maar als mezelf aan het werk te gaan met de opdracht dat ieder volgend schilderij volkomen anders moest zijn. Met een beetje geluk en doorzettingsvermogen zou ik een eigen stijl ontwikkelen, een manier van schilderen die echt goed bij me past, hield ik mezelf voor, zonder dat daar op een schilderende moeder na ook maar enige aanleiding toe was.
Het experimenteren bracht me er onder meer toe te werken met tape, wat bijvoorbeeld leidde tot de weglopende lijnen in Red. Van het ene schilderij komt het andere en wegens ruimtegebrek belandde Red op zolder. Maar nu wil iemand het dus weer tot leven wekken. Dat was een leuk berichtje, een paar dagen geleden, out of the blue, zittend in een koffietentje op Sicilië: ‘Je schilderij is verkocht’.

Eigenlijk niet geschikt voor een gezellig blog
De rest van dit verhaal is eigenlijk niet echt geschikt voor een gezellig blog. Er is namelijk weinig leuks te vertellen over de fase waarin ik nu zit als ik dit optik. Dat zit zo: het schilderij is verkocht via de website van Saatchi Art. Daarop heb ik afbeeldingen van m’n schilderijen geplaatst, zodat ik ze altijd bij de hand heb – handig. Bleek dat ik niet de enige was die interesse had en dat bezoekers niet alleen kijken, maar ook kopen. Dus nu verkocht ik niet alleen werken in Nederland aan vrienden, maar ook aan onbekenden in verre buitenlanden. Er hangen drie schilderijen op verschillende plekken in de VS, eentje in Rome en Red vertrekt naar New York. Maar dat gaat niet zonder slag of stoot.

Van kunst tot kist
‘Ships in a crate’. Het is maar een kort zinnetje in de beschrijving van Saatchi bij het schilderij. Ik was gewend om m’n kleinere schilderijen volgens de richtlijnen goed te verpakken in, uiteindelijk, karton. Het is even een werkje, maar prima te doen. Maar nu, bij het formaat van Red, staat er doodleuk: ‘Wordt verstuurd in een kist’. De kleine lettertjes hierbij zijn dat je die kist zelf even moet bouwen. Dus ik naar de bouwmarkt en zometeen is het schroeven geblazen. Wordt een kunstwerk op zich.

Nieuwe inspiratie
Mijn carrière als kistbouwer laat me niet afschrikken opnieuw op dit formaat te gaan schilderen. Het is namelijk soms wel prettig, een schilderij dat wat ruimte inneemt. Ik heb er nu een in dit zelfde grote formaat aan de muur hangen, die ik ook nog eens hoop te verkopen. En ik heb inspiratie voor een nieuw rood schilderij. Groot en rood, maar heel anders dan Red. Het leuke was dat het idee ervoor me pas te binnen schoot na het bericht dat Red het pand gaat verlaten. Kan nu opeens niet wachten om te beginnen, maar eerst even een kist in elkaar knutselen.